Literatura przedmiotu
Literatura odnosząca się do tematu brzydoty.
- Umberto Eco, Historia Brzydoty - więcej o książce tutaj
- Karl Rosenkranz, Estetyka brzydoty
- Maria Gołaszewska, Zarys estetyki
Brzydota, wyodrębniona w XIX w. oddzielna kategoria estetyczna, wykorzystywana szeroko jako “estetyczne plus” (a więc specyficzna odmiana pozytywnej wartości, a może nawet piękna) w dziełach sztuki i teorii sztuki od końca XIX w. Do XIX w. brzydotę uważano za przeciwieństwo piękna (analogicznie np. do zła będącego przeciwieństwem dobra). Więcej z encyklopedii WIEM
Brzydota – jedna z kategorii estetycznych, określana najczęściej jako przeciwieństwo piękna i przypisywana tym zjawiskom i przedmiotom, które nie są piękne według kanonu piękna przyjętego w danym miejscu i czasie. W związku z tym historyczne zmiany rozumienia pojęcia brzydoty prawie zawsze łączą się ściśle z analogicznymi zmianami rozumienia pojęcia piękna – kiedy więc za piękne uznawano to, co symetryczne i harmonijne (jak np. w wieku XVIII), za brzydkie uznawano to, co niesymetryczne i dysharmonijne, kiedy kryterium piękna była funkcjonalność (jak np. w wielu prądach sztuki XX wieku), za brzydkie uznawano to, co niepraktyczne i niefunkcjonalne, kiedy była nim wartość moralna (jak np. w czasach wiktoriańskich), za brzydkie uznawano to co złe, zepsute i chorobliwe. Więcej z wikipedii
